Το έθιμο του Κλήδονα
Ολες οι γυναίκες,παντρεμένες και ανύπαντρες,κάθονταν αργά το βράδυ στη σκάλα του Σαμαρά, μπροστά από το σπίτι του Αριστείδη του Γιαννή. Κρατούσαν ένα γκιούμι με νερό.Η καθεμιά από τις γυναίκες έριχνε μέσα στο γκιούμι το δαχτυλίδι της, το οποίο ηταν δεμένο ένα Γιαννάκι με κόκκινη κλωστή δεμένη!
Οταν όλες συγκεντρώνονταν εκεί, άρχιζαν να τραγουδούν:
Τώρα τ΄ αργά τ΄αργούτσικα τ΄ αργά το μεσημέρι,
ο Γιάννης φίδι σκότωσε ψηλά στους σταυροδρόμους.
Τα φίδια ν΄εμαζεύτηκαν μουσαφιρές του κάνουν,
το πως να τον φιδιάσουμε αυτόν τον Δεληγιάννη,
που σκότωσεν τη μάνα μας τη μάνα από τα φίδια.
Φκιάνουν τον Οφκιο άλογο και τον αστρίτι σέλα και
την οχιά την παρδαλή τη βάζουν καπιστράκι.
Και στο παζάρ΄ το πήγαιναν και στο παζάρ΄ το πάνε.
Ποιος θέλει άλογο καλό να περπατάει καβάλα
Ο Γιάννης αντιλοήθηκε απ΄ ένα ψηλό μπαλκόνι.
Εγώ θέλω άλογο καλό να περπατώ καβάλα.
Στην πλατεία, στη βρύση, τη νύχτα τραγουδούν:
Πάω στην κρύα βρύση,να πιώ κρύο νερό αι΄ και βρίσκω
την αγάπη μ΄απ΄ όπου έπαιρνε νερό.Την κρένω,
δεν μου κρένει κι ούτε μ΄ αδέχεται.
Την τάζω κολονάτα μαντζάρικα φλουριά.
Αδειάζανε στη βρύση τα δαχτυλίδια ,έπαιρνε η καθεμιά το δικό της και το εξέταζε.Αν ήταν λαμπερό το δαχτυλίδι της κοπέλας, αποτελούσε ένδειξη ότι αρραβωνιαζόταν.Μετά περνούσανε τα δαχτυλίδια στα χέρια και ακολουθούσε ο χορός.Πρώτα έσυρε το χορό μία ελεύθερη κοπέλα.Ο χορός συνεχιζόταν ως τη μία η ώρα τα μεσάνυχτα. Οποια χόρευε πρώτη,κρατούσε το γκιούμι. Μετά συγκεντρώνονταν όλες σε δύο σπίτια και ξεκινούσαν πρωί-πρωί, για να μαζέψουν γιαννάκια, αρωματώδη αγριολούλουδα και τραγουδούσαν το εξής τραγούδι:
Τρείς βλαχοπούλες ξέβγαιναν που μέσ΄ απ΄την Σαμαρίνα
στο δρόμο ν΄ άπου πήγαιναν στο δρόμο που πηγαίνουν
η μια την άλλη έλεγε η μια την άλλη λέγει:
Που πάμε εμείς οι μοναχές εμείς οι μαυρομάτες.
Τον λόγο δεν απόσωσαν τον λόγο δεν τον σώνουν,τρείς Αρβανίτες
έβγαιναν μέσα στις κρύες βρύσες,φιλούν την πρώτη μια φορά
στα μάτια και τα φρύδια.Κι αυτή μας καταράστηκε πικρή κατάρα
είπε:
Κύριε μ΄ να σκάσει τ΄άλογο να χπήσει(=να χαλάσει)το ντουφέκι.
