Το Πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής

Τα πολύ παλιά χρόνια, πριν δηλαδή από το 1920,όταν οι Δοτσικιώτες διέμειναν όλοι μονίμως στο χωριό,πανηγύριζαν του Αγίου Αθανασίου,που είναι ο ''πολιούχος'' άγιος τους.

Επίσης πανηγύριζαν της Αναλήψεως στην Κιάφα. Άλλες γιορτές σημαντικές θεωρούσαν τη σύναξη των Αποστόλων,30η Ιουνίου, όπου τελούσαν τη θεία Λειτουργία στή Αγία Παρασκευή, ενώ στις 29η Ιουνίου,των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, τελούσαν τη θεία Λειτουργία στον Αγιο Αθανάσιο.

Το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής δεν άλλαξε σε τίποτε. Ακολουθεί την παλιά παράδοση, τα παλιά έθιμα. Ολοι οι κάτοικοι του χωριού ανεβαίνουν στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται σε ένα ύψωμα επάνω από το χωριό,για να παρακολουθήσουν τη θεία Λειτουργία, μετά το πέρας της οποίας όλοι εξέρχονται από την εκκλησία, για να ''σηκώσουν''το ''ύψωμα'' της Αγίας.

Όποιος χωριανός θα προσφέρει τα περισσότερα χρήματα στην Εκκλησία εκείνος θα κρατήσει την εικόνα της Αγίας Παρασκευής, την οποία στη συνέχεια θα ασπασθούν οι χωριανοί με μεγάλη ευλάβεια.

Στον υπαίθριο χώρο της εκκλησίας βρίσκονται δέντρα, παλιές βαλανιδιές. Κάτω από αυτά τα δέντρα πηγαίνουν οι κάτοικοι του χωριού την ημέρα του πανηγυριού. Δεν πάει όμως όπου κι αν είναι ο καθένας. Το κάθε τσελιγκάτο έχει πατροπαράδοτο δέντρο που δεν μπορεί κανένας άλλος να πάει στον ίσκιο του, πηγαίνουν μόνον εκείνοι που ανήκουν σ'αυτό το σόι.

Φέρνουν μαγειρεμένο φαγητό από το σπίτι, στρώνουν τραπέζι κάτω και γευματίζουν. Παράλληλα και το βακούφι μαγειρεύει στα καζάνια για τους ξένους, που θα 'ρθουν την ημέρα αυτή στην εκκλησία. Η εκκλησιαστική επιτροπή παραθέτει γεύμα στους ξένους.

Μετά το γεύμα όλα τα όργανα που υπάρχουν, τρείς έως τέσσερις κομπανίες, σχηματίζουν μια κομπανία και γυρίζουν ένα-ένα τα δέντρα και παίζουν επιτραπέζια τραγούδια. Όλοι οι ευρισκόμενοι στην παρέα του δέντρου κερνούν τους οργανοπαίχτες. Όταν τελειώσει αυτός ο γύρος των επιτραπέζιων τραγουδιών, αρχίζουν επιτραπέζια τραγούδια χωρίς όργανα.Η κάθε παρέα τραγουδάει τέτοια τραγούδια:

Πέντε αφεντάφες ήμασταν
και δέκα βοίβοντάδες,
έχουν τραπέζια αργυρά
σοφρά μαλαματένιο.

Εχουν κι'ένα σκλαβόπουλο
που τους κερνάει να πίνουν.
Κέρνα μας,βρέ σκλαβόπουλο,
πες μας κι ένα τραγούδι:

Ποιός είδε ψάρι στο βουνό,
χωρίς νερό να πλέει,
ποιός είδε και Ρωμιόπουλο
τους Τούρκους να κερνάει.

Τελειώνοντας τα τραγούδια της τάβλας σηκώνονται για το τρανό χορό.Πιάνουν κατά ηλικία.Πρώτοι οι γέροντες.Λέγουν δε τρία τραγούδια του χορού στα τρία βήματα.

Πρώτο είναι το τραγούδι που δόξασε το χωριό επί Τουρκοκρατίας, «'Ισμαήλ Αγάς» το γνωστό τραγούδι,τ ο οποίο με μεγάλο καμάρι το προτάξαμε σε κάθε πανηγύρι.

Μόλις τελειώσουν τα τραγούδια, έρχονται στη μέση του χορού τα όργανα και ο χορός διπλώνει ως το απόγευμα.Στη συνέχεια κατεβαίνουν στο χωριό καβάλα στα άλογα και παρέες στο δρόμο τραγουδούν διάφορα τραγούδια.

Πηγαίνουν στα σπίτια τους και σφάζουν τα κουρμπάνια. Τα βάζουν στη σούβλα.Βλέπεις σ΄ όλες τις αυλές, να ανάβουνφωτιές, για να ψήσουν το κουρμπάνι. Έθιμο που δεν υπάρχει σπίτι που να μην ψήσει. Μαζεύονται 2-3 οικογένειες και τα ψήνουν μαζί. Φτιάχνουν το κοκορέτσι και το σπληνάντερο και δώστο χορό και τραγούδι.

Τη δεύτερη ημέρα του Αγίου Παντελεήμονα πηγαίνουν στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, που είναι μέσα στο χωριό. Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας γυρίζουν επισκέψεις παρέες-παρέες σ΄όλα τα σπίτια για χρόνια πολλά, τιμά όλο το χωριό την προστάτιδα Αγία Παρασκευή.Δεν υπάρχει σπίτι που να μην γιορτάζει. Εκεί προσφέρουν ποτό και μεζέ από το κουρμπάνι που έψησαν την προηγούμενη μέρα.

Το απόγευμα στις 4 η ώρα βγαίνουν στο ίσωμα (μεγάλη πλατεία) και πιάνουν πάλι τον τρανό το χορό με την ίδια τακτική που χόρεψαν την προηγούμενη μέρα επάνω στην Αγία Παρασκευή. Γλεντάνε ως που να βασιλέψει ο ήλιος και μετά έχουν το λόγο τα καφενεία.Γίνεται γλέντι με όργανα ως το πρωί.

Τη τρίτη ημέρα βγαίνουν εκδρομή στις καλύτερες τοποθεσίες και στα πιο κρύα νερά, για να ησυχάσουν λίγο τ΄αυτιά τους από τον ήχο των οργάνων και του νταουλιού. Έτσι τελειώνει το πανηγύρι του χωριού.